In mijn gezin wordt er behoorlijk wat gesport. Ik supporter me te pletter. De echtgenoot en zoon zwemmen, fietsen en lopen. De dochter danst. Een paar jaar geleden stapte ze over van keurturnen/dans naar volledige focus op dans. Ballet, modern, jazz … taxi mama draaide op volle toeren.
Een goed jaar geleden kwam er – samen met een nieuwe dansschool- een nieuwe dansstijl bij.
Disco.
Ik moet toegeven dat ik dat vroeger altijd visueel heb vertaald in afro-kapsels en plateauzolen.
De dansstijl disco heeft daar echter niets mee te maken. Het is een -naar mijn mening- onderschatte stijl, die heel intensief is en dus toch ergens een link heeft met “stayin’ alive”…
Onder de over-the-top bling-laag schuilen echte atleten die uren trainen om perfectie te bereiken.
Uithouding, techniek, synchroniteit, mimiek en présence worden allemaal beoordeeld door een onverbiddelijke jury.
In de verschillende categorieën solo, duo, small groups en formaties (grote groepen) geven zowel kinderen, junioren als volwassenen het beste van zichzelf. Naargelang het aantal verdiende wedstrijdpunten wordt er gestreden in startklasse, middenklasse of topklasse.
Onze eerste kennismaking met de sport was in Blankenberge. We gingen er de sfeer opsnuiven om te zien hoe het er op zo’n disco-wedstrijd aan toeging. Toegegeven, we waren eerst wat overweldigd toen we de overvolle sporthal binnenkwamen. Op turnwedstrijden is het stil, op disco-wedstrijden…niet. Een overdosis aan haarlak en glitters kwam ons tegemoet. Terwijl we ons een weg baanden tussen ronddwarrelende pluimen, groeide de glimlach op het gezicht van de dochter. Ze wist het toen al… dit is mijn ding.
Mijn mannen lieten zich verslagen zakken op een -bij wonder vrije- stoel. De dochter en ik keken onze ogen uit. Schminkende mama’s, onverstoorbaar valse wimpers plaatsend in oorverdovende disco-beats. De laatste richtlijnen van danscoaches. Dansers die bij wijze van opwarming in spagaat overleggen met elkaar. Een publiek dat bij elk nummer uit zijn dak gaat en luidkeels roepend hun sterren aanmoedigt. Het Rode Kruis dat zich ontfermt over dansers die na 3 minuten alles geven uitgeput neervallen.
Laat ons zeggen dat het een blijvende indruk naliet. Een hele wereld ging open waar we tot dat moment geen benul van hadden. Het leven zoals het is: disco.
Intussen zijn we er zelf volledig in ondergedompeld.
In het hele gebeuren ontsnapten de kostuums uiteraard niet aan mijn aandacht. Opvallend zijn ze altijd, soms balancerend op de rand van de wansmaak of er zelfs los over…
Voor de groepen is het de dansschool die beslist welk uniform kostuum er voor het seizoen wordt gedragen. Gelukkig kiest HDAC altijd voor smaakvolle outfits die opvallen om de juiste redenen.
Solo- en duo-dansers zorgen meestal zelf voor hun kostuum. Online en in danswinkels wordt er veel geld gespendeerd aan deze opvallende outfits, die vaak mijn ene wenkbrauw spontaan doen rijzen. Daarom besliste ik in overleg om de duo-kostuums zelf te maken.
De basis – een goed zittende body en shortje- hebben we gekocht en na een bezoekje aan Veritas en Action kon het pimpen beginnen. In de Action waren ze op mijn komst voorbereid en verkochten tulestroken en een blingbling-set om “edelstenen” op de pakjes te bevestigen.
Als inspiratiebron koos ik de kleuren, vorm en textuur van de pauwenveer.
Een halve tutu werd in evenwicht gebracht met een schouderstuk. De body werd voorzien van bling in hetzelfde kleurgamma.
De echtgenoot trotseerde moedig de restjes tule, pailletten en veren die steeds meer zijn home office inpalmden. Hij kent ook de move van de wenkbrauw intussen…maar toch bij deze een pluim (sorry voor de woordkeuze) voor hem in dit project.
Nu is het aan onze disco-diva’s om te knallen.
Mijn talentzone is kostuums, haar en make-up. En taxi.
Love, Cotton Candy
En of ze knallen!
Prachtig!!! Echt leuk als je da zelf kan fixen… om trots op te zijn!?