Vroeger was je jong of oud. Tegenwoordig behoor je tot een subcategorie naargelang je geboortejaar.
Ik behoor tot de eindjaren van Gen X. Het restje voor Gen Y begon.
Wie vindt die labels eigenlijk uit? En waarom begonnen ze op het einde van het alfabet?
Er is sinds geboortejaar 2010 weer een nieuw tijdperk gestart. Er was uiteraard geen andere optie dan hen Gen Alpha te noemen… Als Gen X-leerkracht sta ik dagelijks tussen de Gen Alpha’s en ondanks het feit dat er schatjes tussen zitten, moet ik zeggen dat sommigen hun Alpha-naam nogal letterlijk dreigen te interpreteren. Enter Gen X.
Er ontstaat een nieuwe taal, bijna een code, die steeds verandert op het moment dat je het begint te snappen. De woorden van het jaar zijn slechts het topje van de ijsberg. Geloof mij. Ik doe echt nog wel een poging om hun taal te blijven begrijpen. Al merk ik toch dat ik steeds meer relativeer en loslaat dan mijn tanden erop stuk te bijten.
Misschien verklaart dat de X in Gen X? Het kjirrekjiwere-knopje bij vervelende pop-ups. In mijn geval: een vluchtroute voor als het teveel wordt. Waar Gen Y nog de energie heeft om alles in vraag te stellen, gaat Gen Z volop voor een zelfverklaard zelfvertrouwen. Toch zolang er genoeg likes, hartjes en de juiste emoji’s worden gepost. Ik vrees dat het er voor Gen Alpha zeker niet gemakkelijker op wordt…
Elke generatie heeft eigen subculturen. Hippies, punkers, gothics… ze tonen elk op hun manier een soort zelfvertrouwen, samenhorigheid, een eigen visie op de wereld. Ik sta open voor alle subculturen en probeer ook zoveel mogelijk te begrijpen.
Ik ben benieuwd bij welke clan ik nu zou gehoord hebben als ik niet in 1978 was geboren. Wij hadden in elk geval minder keuzestress. De nineties waren heel fluïde, nog voor dat woord bestond.
Ik heb de beste herinneringen aan de Grunge-periode. Tijdloze muziek van Nirvana, Pearl Jam en andere kleppers kleurden onze ghettoblaster, walkman en CD-speler. Maar vooral de klederdracht was een lifesaver voor wie zich geen Chipie-broek of Millet-jas kon veroorloven. Grungers waren thrifters avant la lettre. Ons uniform was afgedragen en uitgerafeld.
Behalve die ene keer dat ik in een schoolvakantie bij mijn oma overnachtte en ’s morgens ontdekte dat ze zo lief was geweest om mijn broek te retoucheren. Scheuren vakkundig dichtgenaaid, rafelrand mooi omgezoomd… Ik heb haar in lichte shock gewoon vriendelijk bedankt, denk ik.
Ik had ook momenten waar mijn innerlijke Marina aan de oppervlakte kwam. In die tijd moest je nog niet echt één iets kiezen om te zijn. Mijn Marina droomde kortgeplooirokt met ingebouwd shortje, gecropt en op lichte plateauzool van een uitje naar La Bush. De danstempel bleef echter een onvervuld verlangen. Dan maar naar de plaatselijke jeugdclub. Uitgerafeld weliswaar.
Het lijkt erop dat je vandaag als kind zo snel mogelijk moet kiezen wie je bent en tot welke clan je behoort. Geen ruimte voor fouten of twijfel. De keuzestress is voor velen ondraaglijk. Kleine gladiatoren in een arena van sociale media. Je wordt aangemoedigd of uitgespuwd door het publiek. Duimpjes omhoog of omlaag.
Films als Divergent en The Hunger Games, met hun gescheiden bevolkingsgroepen komen soms akelig dichtbij. Geen prettig toekomstbeeld, maar laat het ons luchtig houden. Positief blijven is uiteindelijk het uitgangspunt van deze blogs.
Het bestaan van subculturen is niet veranderd, alleen duiken er steeds nieuwe groepsnamen op, die door sociale media veel sneller wereldwijd worden verspreid.
Om er ééntje uit te lichten, wou ik het eens over de baddies hebben.
De baddie is een aantrekkelijk, verzorgd meisje met schijnbaar veel zelfvertrouwen die zich – naar eigen zeggen – niks aantrekt van wat anderen van haar denken. Het schoentje wringt hier wat voor mij.
Voor baddies zijn volgers, likes en hartjes de maatstaf waar hun hele zelfbeeld aan vasthangt.
Vaak groeide de baddie op met een laag zelfbeeld en werd zelfs gepest. Ze staat nu met beide voeten op de grond. Of zo moet het toch lijken.
Op Tik Tok, Instagram en YouTube vliegen baddies elkaar in de perfect gestijlde haren terwijl ze tips delen met iedereen die hen wil nastreven. De meeste baddies lijken steeds meer op elkaar.
In tutorials kan je de kneepjes leren van de baddie-look.
De contouren van het gezicht worden beschilderd met een soort Nutella. Lange valse nagels komen gevaarlijk dicht bij hun oogbollen terwijl ze wijzen op het belang van de juiste tribaltekening.
Highlights van ricottakleurige smeersels vervolledigen het kunstwerk. Na het blenden komt er een soort bakpoeder overheen. Het ritueel wordt “caking” genoemd. Echt.
Het gaat door tot het kind in kwestie volledig volledig verdwenen (concealed) is en de baddie verschijnt.
Onder de geëgaliseerde laagjes met dichtgemetselde poriën, tuiten ze hun ovaal getekende lippen. De adem inhoudend voor die ene perfecte selfie van rechtsboven. Valse wimpers verbergen onzekerheid als een wapperend gordijntje. Insta-triest.
De Jambers in mij komt naar boven. “Wie zijn ze? Wat doen ze? Wat drijft hen?”
Waar ik persoonlijk vrolijk van word zijn vrouwen die zichzelf wat kunnen relativeren en zich écht niets aantrekken van wat anderen denken.
Sterke vrouwen die op hun eigen positieve manier een baddie zijn of waren, zoals Vivienne Westwood (foto) die op 29/12/2022 overleden is, Iris Apfel(100 jaar!) en Helen Ruth Elam.
Het is nu al moeilijk om een glimp op te vangen van wie ze ooit moet zijn geweest en het leven moet eigenlijk nog beginnen. Het wordt helaas stilaan de norm voor tienermeisjes die opgroeien met dit beeld en klaarstaan om de arena te betreden. Ik hoop voor alle baddies dat ze even gelukkig zijn als ze zich voordoen.
Helen Ruth Elam klinkt je misschien niet bekend in de oren, maar is op spelenderwijze in de baddiewereld gerold. De Amerikaanse, geboren in 1928, werd Insta-famous toen ze als grapje de kleren van haar achterkleindochter aantrok. Haar positieve persoonlijkheid werd opgepikt door enkele hippe modelabels waarvoor ze intussen model stond. Haar Instagramprofiel BaddieWinkle heeft intussen meer dan 3 miljoen volgers.
De lijntjes in haar gezicht getuigen van een leven lang hard werken in een fabriek. Ze verloor haar man Earl Winkle door een auto-ongeval en haar zoon David door kanker. Helen is een doorzetter en is steeds zichzelf gebleven. Benieuwd of de nieuwe baddies binnen een jaar of 70 evenveel levensvreugde zullen uitstralen.
Als een echte Gen X Grunge Marina kies ik voor de vrijheid om nu en dan mijn pasgewassen haar nog te drogen achter het stuur van mijn oude Alfa Romeo. De blazers op maximum en ongegeneerd meebrullen met een retroschijf. Geen baddie die er wakker van ligt.
Love, Cotton Candy
Machtig!!!