Al sinds de Oudheid wordt de eenhoorn afgebeeld en beschreven als een dier met een spiraalvormige hoorn op het voorhoofd. Het dier staat symbool voor zuiverheid en genade.
Marco Polo dacht in het jaar 1300 dat hij een eenhoorn had gespot toen hij zijn eerste neushoorn zag. Hij liet meteen noteren dat het dier er in het echt wat anders uitzag dan de beschrijving in de oude manuscripten.
Waarom wil niet iedereen een neushoorn in huis als die hoorn dan toch zo magisch is ? Ik kan me wel enkele redenen voorstellen, maar ik denk dat de neushoorn vooral te echt is.
De eenhoorn is tegenwoordig een echte hype geworden omdat mensen houden van het fabelachtige. Even ontsnappen van grijs, geweld, moeten, boetes en facturen… naar een magische wereld waar alles kan.
Mijn dagelijkse realiteit is een oase van puberteit en sportieve krachtmetingen. Ver weg van die magische wereld dus. Toch blijven ze me fascineren, die mythische wezens met hun hoorn. Ik moet bekennen dat ze in verschillende vormen opduiken in mijn interieur en mijn kleerkast.
De wereld wordt er niet anders door en toch ben ik hoorndol. Volgens het woordenboek betekent dat: stapelgek, kierewiet, knetter en nog meer mooie synoniemen…
Voor de meeste mannen is de liefde voor unicorns wellicht een onbegrijpelijk fenomeen.
Het levert een meewarig lachje op als de vrouw in hun leven alweer niet kon weerstaan aan een uni-onesie, uni-mok, uni-kussen, uni-sokken … omdat het toch zo cute was.
Hoorndol, dus. Voor pubers – een groot deel van mijn dagelijks publiek als leerkracht en mama – is cute vaak een moeilijk te verdedigen zaak, dus vinden ze unicorns cool. De jongens niet natuurlijk, die trainen al voor het meewarig lachje en trekken onverschillig de wenkbrauwen op. Een talent waar menig puber over beschikt trouwens.
Als er echter in mijn lessen Plastische Opvoeding een opdracht wordt gegeven waar ze fabeldieren mogen bedenken, zijn er toch verdacht veel creaties bij met een hoorn…
Ik heb thuis 2 fantastische pubers rondlopen. De dochter kan zich helemaal vinden in mijn hoorndolheid, de zoon laat ons begaan en verdwijnt in zijn eigen magische wereld van games en muziek. Maar goed ook dat we niet allemaal hetzelfde zijn.
Of het nu dansen, lopen, dromen of creëren is, het komt erop neer dat we allemaal wel onze eigen vluchtroute hebben.
Ondanks mijn hoorndolheid heb ik de eer gekregen om heel binnenkort weer doopmeter te zijn van een mini-meisje.
Haar eerste fluffy unicorn staat haar natuurlijk al op te wachten.
Hey, what did you expect?
Love, Cotton Candy
