Ik beken. Ik heb een zwak voor luxe.
Eten, drinken, mode, make-up, interieur … het kan me allemaal gelukkig maken.
Ik weet wel dat het verspilling is een belachelijk duur glas cava te drinken op de Piazza Navona in Rome terwijl je er enkele straatjes verder maar de helft voor betaalt.
En ja, dat het in veel gevallen dan zelfs nog flutcava is.
Maar geef toe… wat een heerlijke verspilling.
Je koopt een glaasje vol beleving, een moment dat je nooit vergeet, de herinnering aan het zicht op de fontein… parelend genieten. Maar bij deze toch een kleine tip om het geluk te rekken; Enkel van je glas nippen. Vooral niet het laatste slokje uitdrinken, want dan is het over.
De ober die je met verliefde blik op het terras lokte staat als een gier in een hoekje te loeren naar zijn prooien. Bij die ene verkeerde beweging, de laatste slok, ontneemt hij hen hun glas. Ze worden vriendelijk maar kordaat aangemaand om op te hoepelen.
Omdat er blijkbaar nog meer zijn zoals ik.
Hij werd niet vrolijk van ons geluk, van ons eindeloos vasthouden aan het dunne glazen voetje. De inhoud was intussen nog flutter geworden, lauw en ondrinkbaar.
Maar je geluk heb je op dat moment zelf in de hand en dat maakt je zo mogelijk nog gelukkiger. Je mag zelf bepalen wanneer je er klaar voor bent om los te laten en door te gaan. Op zoek naar nieuwe momenten…
Ik kan trouwens even gelukkig worden van het uitlepelen van een groot blik Bostorijst, maar dat hadden ze niet op de Piazza Navona.
Niet de prijs van de dingen bepaalt hun waarde, maar hoe je ze beleeft.
Love, Cotton Candy
