Onlangs besefte ik dat heel veel mooie herinneringen aan mijn kindertijd op de één of andere manier te maken hebben met eten.
In mijn eerste herinneringen was ik een jaar of 3.
De geur van de soep in de schoolrefter.
Het genot van chocomelk die we in de winter op de verwarming mochten leggen van de juf.
Uitkijken naar het vieruurtje na school, in de tijd dat mijn mama onthaalmoeder was en stapels boterhammen met choco smeerde.
Allemaal simpele dingen eigenlijk, maar ze blijven me bij.
Vraag me niet waarom, maar het zal wellicht belangrijk voor me zijn.

Als kleuter ging ik liever naar een restaurant dan naar een pretpark.
En als we dan naar de Meli gingen, herinner ik me vooral mijn oma’s aardappelsalade.
Eten is beleven, genieten…

Ik weet nog, alsof het gisteren was, hoe we op reis in Frankrijk 3 weken lang uitkeken naar dat ene restaurantbezoek, elk jaar naar dezelfde plek.
Een restaurantje met veel bestek, stoffen servetten en tafellakens en een aquarium met kreeften.
Ik was verontwaardigd toen een ober mijn bord wegnam, terwijl er nog niets in had gelegen.
Om dan even later gerustgesteld de geuren van een lekker gerecht op te snuiven.
Het soort restaurant waar frikandellen als kindermenu ondenkbaar waren.

Of hoe we op kerstavond elk jaar opnieuw te gast waren bij mijn grootouders, die de eetcultuur hoog in het vaandel droegen.
We wachtten het geluid af van het elektrische vleesmes, om dan met zijn allen om het hoekje van de keuken te gluren, omdat we wisten dat mijn opa de kantjes van het pas gesneden gebraad opsmikkelde.
Jaren liet hij mij in de waan dat hij het niet opmerkte en als kind vond ik dat moment waarop opa “betrapt” werd fantastisch.
Waardevoller dan alle pakjes onder de kerstboom samen…

Ik liet mijn oma keer op keer vertellen over vroeger, hoe ze als 15-jarig meisje moest gaan werken in een kasteel in Frankrijk.
Hoe ze daar dingen leerde proeven en koken die ze thuis niet hadden.
Van die kookkunsten mochten we vele jaren genieten…
Al jaren verblijft ze in een rusthuis sinds ze steeds meer begon te vergeten.
Ze kan zich al lang niet meer herinneren wat ze net heeft gegeten, maar als ik haar naar een recept vraag van een gerecht dat ze vroeger maakte, gaat er een lichtje branden in haar ogen. Dan vertelt ze vol vuur over “rulderkes”, “keirepap” en “stovers”.

Vroeger werd alles zelf gemaakt. Soep, bouillon, vol-au-vent, puree… niets werd gekocht in de supermarkt.
Daar kan ik niet aan tippen. Ik geef me gewonnen.
Als we gasten ontvangen, kan ik er enorm van genieten een hele dag in de keuken te staan, maar voor het dagdagelijkse potje koken krijg ik als werkende mama gemiddeld een half uurtje de tijd om een verse warme maaltijd op tafel te toveren.
Dan moet je de gulden middenweg vinden tussen de nostalgie van het ambachtelijke en een bokaal appelmoes met schnitsels.

Sommige ontdekkingen kunnen echter je leven veranderen.
En ik wil er één met jullie delen.
Misschien ben je reeds de gelukkige bezitter van deze informatie, zoniet zal je leven nooit meer hetzelfde zijn 😉
Het gaat over een klein potje dat goud waard is en je – eens je het hebt geproefd- altijd in meervoud in huis wil hebben.
Onder vriendinnen noemen we het An-saus, naar het vriendinnetje dat zo goed was haar ontdekking met ons te delen.
Het is een goed bewaard geheim onder vrouwen die het weten en dus niet altijd gemakkelijk te bemachtigen.
Er zijn er die meteen de hele voorraad durven opkopen of die de resterende potjes zelfs verstoppen tussen andere koopwaren!
Op een goede dag vind je het potje dat ” Ensalata ” wordt genoemd in de gekoelde ruimte van de Okay.
Laat je niet afleiden door de groene versie. De rode moet je hebben.
Het is een tapenade van zongedroogde tomaten en parmezaan die vele functies zal vervullen.
Als dipsaus, als vulling tussen een kipfilet in de oven, op een toastje of in je spaghettisaus…
Geniet van de mmm’s, de oooh’s en de aaah’s van je gezelschap en vertel het aan niemand verder.
Ik vraag me af wat mijn oma ervan zou vinden…

Love, Cotton Candy

Share on Facebook

Tweet

Follow us