Het liefst zou ik elke dag een feestjurk dragen. Van die kledingstukken die je vroeger van je moeder in de kast moest laten en niet in aanmerking kwamen op gewone dagen. Op feestdagen en voor de schoolfotografie mocht je die dan in alle voorzichtigheid dragen in het openbaar. Dat alleen al was een feestje op zich.
Kan je je voorstellen hoe anders een gewone dinsdag zou zijn als je volledig uitgedost op je werk verscheen? Mijn leerlingen zouden zich wellicht hardop afvragen wat er met mij aan de hand is en ook collega’s zouden benieuwd zijn waar ik naartoe moet na het werk. Het is blijkbaar ongepast geworden feestelijk gekleed te zijn op gewone dagen. Jammer is dat.
Ik weet wel dat die iets te hoge hakken na een paar uur niet zo glamoureus meer zouden aanvoelen en dat een P.O.- klas niet de beste omgeving is voor delicate stoffen en ruisende tulerokken, maar toch…
In mijn dressing hangt een voorraad feestjurken te wachten op een gelegenheid en staan rijen hoge hakken uitgestald waarmee je enkel op restaurant kan gaan. Stappen van de auto tot onder tafel en terug. Een wandeling is uit den boze wegens ergonomisch totaal onverantwoord en ook tuinfeesten zijn geen goed idee, tenzij het gazon dringend geverticuteerd moet worden… Maar ik blijf ze kopen, want ze zijn zo mooi!
Mijn man wijst me er regelmatig op dat ik in een vorig leven zeker prinses Grace moet zijn geweest. Ik vind het een groot compliment vergeleken te worden met een stijlicoon als Grace Kelly. Ze straalde klasse uit op elk moment van de dag, op elke dag van de week, bij elke gelegenheid. Niet zo moeilijk als je een bekende actrice en prinses van Monaco bent, hoor ik je denken, maar ze stond er toch maar. Een sterke persoonlijkheid in een wereld die haar niet altijd begreep.
Hebben we als vrouw niet allemaal vanbinnen nog een prinsessenmeisje zitten dat er soms eens uit wil ?
Als kind heb ik altijd al iets met mode gehad. Op mijn kleutertekeningen dragen mijn kopvoeters beginnende jurken en rokjes. In de middelbare school tekende ik trouwjurken op bestelling, mijn schoolmappen showden hele collecties.
Die fascinatie voor jurken moet gevoed geweest zijn door het gebrek eraan, want een nieuw kleedje was in die tijd een luxe. De zakken vol kleren van een verre tante uit Amiens, waar haar dochter was uitgegroeid, zaten vol schatten. Althans, dat was de enthousiaste mening van mijn oma. Ze was in extase over al dat moois…échte wollen truien (die verschrikkelijk prikten) en rokken met een voering!
Het belang van die voering- die je toch niet kon zien- ontsnapte mij als kind volledig, maar nu heb ik het wel voor gevoerde jurken. Omdat ze zeldzaam geworden zijn.
Je kan nog mooie stukken vinden in vintage-shops, maar in de grote ketens is een voering vaak een overbodige luxe. Meisjes dragen tegenwoordig veel jurken die aan de lopende band werden gefabriceerd in lageloonlanden. Doordat ze goedkoop zijn kan je er heel veel van kopen. Maar wat met de beleving ?
Toen ik een jaar of 7 was, ging mijn mama 1 keer met mij naar een naaister. De dame was al wat ouder, want naaien was toen nog niet hip. Ze maakte een jurk, voor mij alleen. In een bordeaux wollen stof die een beetje prikte weliswaar – want dat was toen de mode – maar met een voering! Ik werd op een stoel gezet en opgemeten. Wat een luxe…
Die beleving is helaas stilaan uitgestorven en hou ik zelf graag in leven door jurken te ontwerpen en te naaien voor kleine meisjes. Omdat elk klein meisje zich eens prinses Grace mag voelen en een jurk krijgen om (van) te houden. Voor een belangrijk moment in hun leven of gewoon omdat het mag en kan.
Gelukkig voor mijn zoon kreeg ik ook een dochter die graag pasmodel is voor mijn naaiprojecten.
Jaren geleden maakte ik jurken voor mijn mini-me onder de naam “Little miss Bonnie”, maar intussen is mijn “miss” een tiener geworden en dus niet zo “little” meer. We lenen onze kleren al uit aan elkaar en haar voetjes moeten maar 1 maatje meer groeien…
Misschien tijd om na te denken over een nieuwe naam? Of meer jurken voor andere kleine meisjes te maken?
Enfin, mijn man kijkt naar onze dochter en komt zuchtend tot het besef dat hij nog een prinses Grace in huis heeft. En dat de zakken in Amiens blijven.
Love, Cotton Candy
Heerlijk, ook altijd fan geweest van Grace, en nog ietsje meer van Audrey Hepburn. En onder de sjofele outfits ook nog steeds een prinsesje
Audrey komt in een latere post zeker nog aan bod, Hilde. Een vrouw met klasse, ontbijt inbegrepen…what’s not to love ? 😉