Al sinds het begin van de eeuwwisseling ben ik leerkracht Plastische Opvoeding in de eerste graad van het middelbaar onderwijs.
Ik ben elk schooljaar weer getuige van de overgang van kind naar puber, van cute naar cool,… en ondertussen probeer ik hen in mijn lessen wat te de-digitaliseren. Ik ben daar zelf een kei in.
Mijn publiek heeft veel voeling met computer, Ipad en smartphone maar ze vinden het soms moeilijk om een potlood of penseel vast te houden. Ook fantasie gebruiken of een mening verwoorden zonder die te typen is vaak een uitdaging voor het jonge volkje.
Waar vroeger algemeen gejuich opsteeg bij een les boetseren, zie ik nu gefronste wenkbrauwen op een bedje van geslaakte zuchten. “Waarom moeten we dat kunnen, mevrouw?”, wordt er gejammerd. Een groot deel van mijn publiek vindt klei vies en totaal overbodig.
Ik probeer de jeugd met wisselend succes te motiveren om verschillende technieken en materialen uit te proberen “omdat het deel uitmaakt van de algemene vorming”.
Eigenlijk wil ik zeggen dat het om de beleving gaat, het genot om iets zelf te maken, te creëren, maar ik denk dat ze daar nog geen boodschap aan hebben. Dat komt wel weer goed in de tweede graad.
Ik geniet van de witte raven die er geen genoeg van kunnen krijgen en ga vrolijk de creatieve strijd aan met de rest van de klas. In mijn lessen juich ik alles toe wat niet digitaal is en probeer hen over de streep te trekken met filmpjes en afbeeldingen over kunst op het grote scherm. We moeten elkaar toch ergens in het midden ontmoeten, nietwaar?
Groot is mijn vreugde dat DIY the new perfect aan het worden is.
Het lijkt erop dat zelf creatief aan de slag gaan weer hip wordt, en terecht!
Maak je eigen taart en zeg vooraf aan je gasten dat het een unicorn voorstelt, maak kunst op de muur met washi-tape uit de Action, probeer de dingen die je op Pinterest pint ook werkelijk eens uit, doe iets met die massa’s foto’s die je opgeslagen hebt in mapjes op de computer…
Je zal merken dat het niet zo moeilijk is als het lijkt.
Tegenwoordig is “Handlettering” helemaal in; een tekenend schrijven dat voor mijn jeugdig publiek stukken hipper is dan kalligrafie. Alweer een ideetje om toe te voegen aan de Doodle-art-map die mijn eerstejaars maken, maar meer daarover in september.
Het schooljaar loopt nu op zijn einde en ik kan me weer uitleven bij het maken van een kleine attentie om de juf en meester van mijn eigen kinderen te bedanken.
“Moet dat echt nog in het middelbaar?”, vroeg mijn zoon.Ik verzekerde hem dat zo’n bedanking in het middelbaar nog extra op zijn plaats is. “…want het zijn niet je gemakkelijkste jaren.”, heb ik er maar bij gedacht.
Ik vond kleine flesjes cava die er stijlvol uitzien en perfect zijn om als leerkracht de vakantie voor geopend te verklaren. Ze waren per 3 verpakt en ik kocht voor de zekerheid 2 doosjes. Zelfs die zijn mooi en krijgen nog een tweede leven…
Naamkaartjes had ik natuurlijk nog liggen op één van mijn hoopjes.
Ik stortte me met potlood en zwart stiftje op de kunst van handlettering. Instant happiness en iedereen kan het. Echt. Ik vind ze cute, maar cool.
Ervaren handletteraars, vergeef me de foutjes tegen de regels van de kunst, want het was mijn eerste poging, maar ik zal dit zeker nog meer doen voor kaartjes en zo…
En nu mogen de rest van de flesjes gekraakt worden, want dat worden mooie vaasjes…
Love, Cotton Candy
Fijn leesvoer. Kunst moet gepromoot worden en enthousiaste ambassadrices zijn meer dan welkom.
Vroeger maakte ik op die manier soms affiches voor de schoolinstuif.
Het mocht dan allemaal wat ‘artisanaler’ zijn. Nu komt dat allemaal terug en is het toffe retro.