Een tijdje geleden was een vriendinnetje jarig. 

Wat geef je aan een meisje van 38?  Na overleg werd er een bon geknutseld die recht gaf op een zen-moment, want dat kan iedereen toch appreciëren.  Het recht op even iets anders, even ontsnappen.  Ze wist het eerste moment niet goed wat ze ermee moest beginnen, want in plaats van de gekende massage, manicure of saunabeurt kreeg ze van haar vriendinnen (aka “bollekes vergif”) een sessie koe-knuffelen cadeau.

Eén van de medeplichtigen van het idee woont in Wijtschate en had de buurboer gevraagd of hij zijn koeien even ter beschikking wou stellen.  De sympathieke man had nog niet veel over koe-knuffelen gehoord, maar zag het idee van 5 vriendinnen in zijn stal meteen volledig zitten.

Op een mooie zomerdag was het zover.  Mijn GPS joeg me door verschillende frontdorpjes naar Wijtschate.  Een tractor, gemaakt van strobalen, heette me welkom.  Ik voelde me alsof ik op schoolreis was vertrokken.  Vol spannende verwachting.  En het was niet eens mijn verjaardagscadeau.

“Bestemming bereikt.”, zei mijn GPS-Eva.  Zo heb ik haar genoemd, want ze klinkt als een Eva.  Enfin, ik werd op die plek, een smalle boerewegel, omsingeld door maïsvelden.  Ik ben niet altijd even beleefd tegen mijn Eva, moet ik toegeven.  Bij deze: “Sorry Eva, voor al die keren dat ik je een trut heb genoemd, dat was niet echt happy van mij…”  Ik vervolgde nog even mijn route en daar stond ze, te blinken op haar erf, onze eigen ambassadrice van Wijtschate.

Ze had me al van ver horen aankomen, want hier rijden nu eenmaal niet zoveel auto’s voorbij.  Enkel zij draagt Timberland-bottines met zoveel elegantie.  Even later waren de andere “bollekes” er ook.  We trokken onze laarzen aan en trokken in ware festivalstijl naar de boerderij.

Een warme, hartelijke ontvangst oversteeg de geur, waar we even aan moesten wennen.  We zijn stadsmeisjes, weet je wel.  Onze laarzen stonden al lang stof te verzamelen.  Het enthousiasme van de boer werkte aanstekelijk.  Deze man heeft een hart voor zijn dieren en gaf ons vol vuur een rondleiding in zijn boerderij.

Het begon aarzelend bij het kleinste knuffelbare kalf, met de nodige voorzichtigheid van beide partijen. 

Maar stilaan groeide de band en voelden vriendinnetje en koe zich steeds meer op hun gemak in hetzelfde stro.  Zalig om te zien.

Eens de schrik overwonnen, werden koebeesten in allerlei formaten geknuffeld.  De ene ontmoeting al spontaner dan de andere, maar toch…

We leerden dat stieren vermeden moesten worden.  Ze behoren tot een niet-knuffelbare categorie. 

De boer vertelde met een glimlach dat hij dat aan den lijve had ondervonden.

Na een tweetal uren liep onze sessie op zijn einde en was het natuurlijk tijd voor een aperitiefje. 

De superlekkere maar uiterst dodelijke “Picon van de boerin” (met helaas een geheim recept) liet zich smaken, vergezeld door een rijkelijk tapasbord, (uiteraard met de befaamde Ann-saus) met zorg bereid door ons Wijtschaats “bolleke”.

Deze dag kon niet mooier worden.  Pure happiness!

Wanneer onze jarige, licht onder invloed van de Picon, begon te informeren hoe ze meter kon worden van “haar” koe, hoeveel zoiets zou kosten en hoe groot de wei voor zo’n beestje moet zijn, namen we haar terug mee naar huis.  Ze heeft al een veel te grote plastieken flamingo om voor te zorgen.

Love, Cotton Candy

Share on Facebook

Tweet

Follow us